„Rzadko zdarzyło mi się spotkać osobę, która wywarłaby na mnie większe wrażenie,” powiedział profesor Edward G. Browne z Uniwersytetu w Cambridge po spotkaniu z ‘Abdu’l-Bahą. „Ktokolwiek spotkał tego człowieka, nie mógł wątpić w jego moc i wielkość.”

Jednak takie wyrazy uznania nie są w stanie właściwie oddać wyjątkowości tej postaci w historii religii. Pisma bahá’í zapewniają, że „w osobie ‘Abdu’l-Bahy zostały połączone w idealnej harmonii cechy zarówno ludzkiej natury jak i ponadludzkiej wiedzy i doskonałości”

Centrum Przymierza Bahá’u’lláha

‘Abdu’l-Baha przemawiający w Kościele Kongregacyjnym Plymouth Congregational Church, w Chicago, 5 maja 1912 roku.

‘Abdu’l-Bahá zinterpretował nauki Ojców swej Wiary, wprowadził w czyn ich doktryny i nakreślił podstawowe cechy jej administracyjnych instytucji. Był nieomylnym przewodnikiem i architektem szybko rozwijającej się wspólnoty bahaickiej. Poza tym ‘Abdu’l-Bahá wykazał taką doskonałość w swym osobistym i społecznym postępowaniu, że ludzkość otrzymała trwały model do naśladowania.

Obwieszczanie żywotnych prawd

W swych Pismach oraz podczas swych podróży ‘Abdu’l-Bahá niestrudzenie obwieszczał pewne żywotne prawdy liderom myśli jak również niezliczonym zgromadzeniom i pojedynczym słuchaczom. Pośród tych prawd było między innymi: „Niezależne poszukiwanie prawdy, niezaburzone przez uprzedzenia czy tradycje; jedność całej rasy ludzkiej, kluczowa reguła i fundamentalna zasada Wiary; podstawowa jedność wszystkich religii; pozbycie się wszelkich rodzajów uprzedzeń, czy to religijnych, rasowych, klasowych czy narodowych; równowaga, która powinna istnieć pomiędzy religią i nauką; równouprawnienie kobiet i mężczyzn, obu skrzydeł, dzięki którym ptak ludzkości jest w stanie się wznieść; wprowadzenie obowiązkowej edukacji; przyjęcie uniwersalnego języka pomocniczego; zniesienie ekstremów nadmiernego bogactwa i ubóstwa; ustanowienie instytucji światowego trybunału w celu wydawania wyroków w sprawach pomiędzy narodami; wyniesienie pracy wykonywanej w duchu służby do rangi modlitwy; wychwalanie sprawiedliwości jako przewodniej zasady w społeczeństwie a religii jako bastionu ochrony wszystkich ludzi i narodów; oraz ustanowienie trwałego i powszechnego pokoju jako najwyższego celu całej ludzkości“.

Sługa Chwały

‘Abdu’l-Bahá wciąż i wciąż potwierdzał, że był „zwiastunem pokoju i pojednania”, „orędownikiem jedności ludzkości” oraz pośrednikiem nawołującym ludzkość do „Królestwa Bożego”. Mimo aklamacji Mu czynionych, ‘Abdu’l-Bahá zawsze wyjaśniał, że to Bahá’u’lláh był Źródłem Jego myśli. W liście do swych wyznawców w Ameryce pisał: „Moje imię to ‘Abdu’l-Bahá (lit. „Sługa Bahá’u’lláha”). Moje kwalifikacje to ‘Abdu’l-Bahá. Moja istota to ‘Abdu’l-Bahá. Moja modlitwa to ‘Abdu’l-Bahá. Niewola u Błogosławionej Doskonałości [Bahá’u’lláha] jest moim chwalebnym i błyszczącym diademem, a służba całej rasie ludzkiej moją  wieczną religią… Żadnego innego imienia, tytułu, wspominania czy pochwały nie mam i nigdy mieć nie będę, poza określeniem ‘Abdu’l-Bahá. Takie jest moje życzenie. Takie jest moje najwyższe pragnienie. To jest moje życie wieczne. To jest moja wieczna chwała.”